ایمونوفلورسانس

ایمونوفلورسانس روشی برای جستجوی یک آنتی ژن یا یک آنتی بادی و تعیین موقعیت آن ها در یک برش بافتی یا سلول است. این روش برای جستجوی آنتی بادی ها و اتو آنتی بادی ها در برابر عوامل عفونی، آنتی ژن های سلولی و بافتی استفاده می گردد.

در این روش ها از ماده ی فلورسنت یا فلوروکروم به عنوان نشانگر استفاده می شود که توانایی جذب نور با طول موج پایین تر و ساطع نمودن نوری با طول موج بالاتر دارند. رایج ترین فلوروکروم ها فلورسئین ایزوسیانات، رودامین، قرمز تگزاس هستند که به ترتیب نور هایفلورسانس سبز، نارنجی و قرمز دارند.

ایمونوفلورسانس به دو روش زیر است که بر پایه اتصال اختصاصی آنتی – آنتی بادی استوار است:

1. مستقیم: تنها از یک آنتی بادی که به مواد فلورسنت متصل شده است.
2. غیر مستقیم: از دو آنتی بادی استفاده می شود که آنتی بادی ثانویه به مواد فلورسنت اتصال یافته.

کاربرد های ایمونوفلورسانس

• ردیابی آنتی ژن های مختلف در نمونه های بافتی و سلول های تازه فریز شده یا فیکس شده
• شناسایی آنتی بادی های اختصاصی علیه عوامل عفونی در نمونه های سرمی.
• تشخیص و ردیابی طیف وسیعی از اتو آنتی بادی ها.
  

ویژگی های ایمونوفلورسانس

1. به طور رایج برای اختلالات بافت همبند مورد استفاده می گیرد.
2. این روش حساسیت و اختصاصیت بالایی داشته و انجام آن آسان و ارزان قیمت می باشد.
3. حضور آنتی بادی ضد هسته در خون بیمار شناسایی می شود.
4. در این آزمایش آنتی بادی سرم بیمار به سلول های حاوی آنتی ژن های خودی متصل شده و باعث ایجاد فلورسانس متمایزی می شود که هر یک از این الگوها با بیماری خود ایمن معینی در ارتباط می باشد.

.