کیت سنجش آنتی بادی ۲-IgG SARS-CoV دیازیست (کیت کووید۱۹)

تشخیص بیمارى کووید 19

عمدتا متکى به یافته هاى رادیولوژیکى و Real Time PCR آزمایشگاهى است. در بین روش هاى آزمایشگاهى، تشخیص مستقیم ویروس و شناسایى آنتى بادى هاى اختصاصى براى مطالعات سرو اپیدمیولوژى، تشخیص نوع عفونت و همچنین بررسى سابقه ابتلا به ویروس اهمیت زیادى دارد.

مطالعاتى در مورد کووید 19

تحقیقات انجام شده بر روى بیماران مبتلا به عفونت هاى مشابه مانند MERS و SARS انجام شده است نشان مى دهد که سیستم ایمنى افراد مبتلا پس از حدود یک تا دو هفته فعال مى شوند و بر علیه پروتئین هاى مختلف ویروس و بویژه پروتئین هاى اسپایک و نوکلئوکپسید آنتى بادى تولید مى کند.

این آنتی بادی ها از هر دو ایزوتیپ IgG و IgM میباشند مانند بسیاری از عفونت های ویروسی دیگر، تیتر ایزوتیپ IgM پس از 2 تا 4 هفته به بالاترین حد خود میرسد و سپس کاهش پیدا میکند در حالى که آنتى بادى IgG پایداری بیشتری دارد و ممکن است تا سال ها در سرم افراد قابل شناسایى باشد.

بر این اساس، الگوى ظهور و افول آنتىبادى هاى اختصاصى مى تواند براى تشخیص عفونت حاد و سابقه ابتلا به آن کاربرد داشته باشد. وجود IgM نشانگر عفونت حاد و سابقه کوتاه مدت ابتلا به کووید-19 مى باشد . 

روش تشخیص با کیت آنتی بادی IgG

در حالى که منفى شدن این ایزوتیپ به همراه وجود IgG اختصاصى سابقه ابتلا  قبلى به عفونت را نشان میدهد. تشخیص مستقیم ویروس با روش Real Time PCR برروى نمونه سواپ حلق و یا بینى با محدودیتهاى تکنیکى و عملى زیاد از جمله عدم امکان شناسایى عفونت بعد از دوره بهبودى و همچنین درصد بالاى موارد منفى کاذب همراه است. همچنین به دلیل محدودیت امکانات و بالا بودن هزینه آزمون، فقط بیماران علامت دار که عوارض بالینى نسبتاً شدیدى دارند با آن روش آزمایش مىشوند.

لذا آمار افراد مبتلا بر اساس تست هاى مولکولى چندان قابل اعتماد نبوده و براى دسترسى به اطلاعات دقیق تر، مطالعه سرواپیدمیولوژى بیمارى با استفاده از آزمونهاى سرولوژیک دقیق و حساس مانند الایزا اهمیت زیادى دارد.

با این آزمون افرادى که سابقه ابتلا به ویروس دارند، اعم از کسانى که فرم شدید، خفیف و یا فاقد علایم بالینى عفونت را تجربه کرده اند، از طریق سنجش آنتى بادى هاى اختصاصى ضد قابل شناسایى مى باشند.