دستکش وینیل:

وینیل از یک ماده ی مصنوعی به نام پلی وینیل کلرات ساخته شده است. که همین ویژگی سبب شده، استفاده از آن نسبت به دستکش های حساسیت زای لاتکس، مقرون به صرفه باشد.

در ترکیبات دستکش های وینیل از موادی استفاده شده است (Plasticizers)، که قابلیت کشسانی این دستکش را نسبت به انواع دیگر دستکش ها بیشتر کرده است.

وینیل، دستکشی چند منظوره برای استفاده های عمومی و فعالیت هایی  که نیاز به دقت لمسی در کار وجود ندارد، می باشد. این دستکش ها مانند دستکش های لاتکس نبوده و کاملاً به دست نمی چسبند.

در واقع دستکش های وینیل نوع ضخیم تر و گشادتر از دستکش های لاتکس می باشند و همچنین در برابر اسیدها، قلیاها و الکل ها مقاومت خوبی دارند.

کاربرد دستکش وینیل

این دستکش ها معمولاً در تمیز کاری، نقاشی، مونتاژ کاری، محیط های آزمایشگاهی و آشپزی استفاده می شود.

همچنین پیشنهاد می شود در هنگام انجام قالبگیری های دندانپزشکی نیز از دستکش های وینیل استفاده شود، زیرا سولفور موجود در دستکش های لاتکس می تواند مانع سفت شدن ماده قالبگیری گردد. 

دستکش لاتکس:

لاتکس از مایع شیری رنگی که از درختی به نام Hevea Brasiliensis(درخت کائوچو یا صمغ) گرفته می شود، ساخته می شود. 

این دستکش ها در ابتدا در سال ۱۸۸۹ میلادی مورد استفاده قرار گرفتند. در طول این مدت صنعت بهداشت و درمان شروع به استفاده از دستکش جراحی نمود.

به منظور راحت دست کردن این دستکش ها  روش های متفاوتی مانند خیس کردن و یا استفاده از پودرهای گرد مختلف بکار گرفته شد. این پودرها شامل کربنات کلسیم، پودر تالک، تنوعی از محصولات نشاسته، و ترکیبی از تالک، هاگ و پودر لیکاپدیم (Lycopodium) است.

لیکاپدیم ماده ای بود که به عنوان اولین روان کننده برای دستکش های لاتکس پزشکی استفاده شد. این ماده تقریباً به مدت چهار دهه مورد استفاده قرار گرفت، قبل از آن مشخص شده بود که این ماده اثرات مضری برای کاربر دارد؛ لذا استفاده از این ماده کاهش و سپس متوقف شد.

در عوض، تولیدکنندگان دستکش از پودر تالکم، که یک روان کننده غیرقابل جاذب بود، استفاده نمودند. در دهه ی ۴۰ میلادی دریافتند که این پودر نیز دارای عوارضی است. عوارض آن شامل چسبندگی و گرانولوما بودند. گرانولوما نوعی التهاب است که در بسیاری از بیماری ها به دنبال تحریک مزمن سیستم ایمنی یافت می شود.

در سال ۱۹۷۴ میلادی نوعی پودر مبتنی بر آرد ذرت در صنعت بهداشت برای استفاده در این نوع دستکش ها بکار گرفته شد. این پودر غیرقابل تحریک و غیرقابل جذب بود. در اوایل دهه ۷۰ میلادی، استفاده از این پودر در دستکش های لاتکس پزشکی آغاز شد. بنابراین این دستکش ها در دو نوع پودری و غیرپودری دسته بندی شدند.

کاربرد دستکش لاتکس:

معمولاً این دستکش ها برای محیط های آشپزی، آزمایشگاهی و معایناتی که نیاز به انجام کار دقیق با دست است، مناسب می باشد.

دستکش های لاتکس می توانند منجر به واکنش های آلرژیک برای برخی از کاربران شود، اما با این وجود بسیار پرمصرف می باشند. چرا که  به دلیل انعطاف پذیری و استحکام این دستکش ها، دست کاربر به راحتی داخل دستکش می شود و به وی اجازه می دهد همه چیز را به راحتی لمس نماید که باعث بهبود عملکرد متخصصان و جراحان پزشکی می شود.

دستکش های مورد استفاده در جراحی اساساً از لاتکس طبیعی یا مصنوعی ساخته می شوند. استفاده از دستکش های لاتکس پزشکی قدمتی صد ساله دارد. دلایل بسیاری برای استفاده از این دستکش ها در معاینات و جراحی ها وجود دارد.