معرفی

وینیل از یک ماده ی مصنوعی به نام پلی وینیل کلرات ساخته شده است. همین ویژگی سبب شده، استفاده از آن نسبت به دستکش های حساسیت زای لاتکس، مقرون به صرفه باشد.

در ترکیبات دستکش وینیل از موادی استفاده شده است، که قابلیت کشسانی را نسبت به انواع دیگر دستکش ها بیشتر کرده است.

این دستکش برای استفاده های عمومی و فعالیت هایی که نیاز به دقت لمسی در کار وجود ندارد، می باشد. این دستکش ها مانند دستکش های لاتکس نبوده و کاملاً به دست نمی چسبند.

درواقع دستکش های وینیل نوع ضخیم تر و گشادتر از دستکش های لاتکس می باشند. همچنین در برابر اسیدها، قلیایی ها و الکل ها مقاومت خوبی دارند.

این دستکش ها معمولاً در نقاشی، مونتاژ کاری، محیط های آزمایشگاهی و آشپزی استفاده می شود. همچنین پیشنهاد می شود در هنگام انجام قالبگیری های دندانپزشکی نیز از دستکش های وینیل استفاده شود. زیرا سولفور موجود در دستکش های لاتکس می تواند مانع سفت شدن ماده قالبگیری گردد. 

دستکش نیتریل:

نیتریل از پلیمر سه گانه مصنوعی است که از طریق لاستیک یکبار ولکانیزه شده (فرآیند پخت لاستیک) بدست می آید. دستکش های نیتریل نسبت به لاتکس و وینیل، مقاوم تر و استحکام بیشتری نسبت به سوراخ شدن و پارگی دارد. در مقایسه با وینیل، نیتریل ها قابلیت کشسانی بیشتر داشته و ضخیم تر است. با این وجود قدرت الاستیکه لاتکس طبیعی بهتر از هر دو نوع است. ازطرفی در ساخت دستکش های وینیل و لاتکس، از ترکیبات پروتئینی استفاده شده. این امر در ترکیبات ساخت نیتریل بکار برده نشده است. درنتیجه احتمال واکنش های پوستی به نسبت زیادی کاهش می دهد. این دستکش همانند دستکش وینیل جایگزین مناسبی برای افراد دارای حساسیت به دستکش لاتکس است. دستکش نیتریل در محیطهای آزمایشگاهی، شیمیایی و یا آشپزی مورد استفاده قرار می گیرد.

دستکش لاتکس:

لاتکس از مایع شیری رنگی که از درختی به نام درخت کائوچو یا صمغ گرفته می شود،ساخته می شود. این دستکش ها در ابتدا در سال ۱۸۸۹ میلادی مورد استفاده قرار گرفتند. در طول این مدت صنعت بهداشت و درمان شروع به استفاده از دستکش جراحی نمود.برای راحت دست کردن این دستکش ها روش هایی مانند خیس کردن یا استفاده از پودرهای گرد بکار گرفته شد. این پودرها شامل کربنات کلسیم، پودر تالک، تنوعی از محصولات نشاسته، و ترکیبی از تالک، هاگ و پودر لیکاپدیم است.

لیکاپدیم

لیکاپدیم ماده ای بود که به عنوان اولین روان کننده برای دستکش های لاتکس پزشکی استفاده شد. این ماده به مدت چهار دهه مورد استفاده قرار گرفت. قبل از آن مشخص شده بود که این ماده اثرات مضری دارد. بنابراین استفاده از آن کاهش و سپس متوقف شد. در عوض، تولیدکنندگان دستکش از پودر تالکم، که یک روان کننده غیرقابل جاذب بود، استفاده نمودند.

گرانولوما

در دهه ی ۴۰ میلادی دریافتند که این پودر نیز دارای عوارضی است. عوارض آن شامل چسبندگی و گرانولوما بودند. گرانولوما نوعی التهاب است که در بسیاری از بیماری ها به دنبال تحریک مزمن سیستم ایمنی یافت می شود. در سال ۱۹۷۴ پودری مبتنی بر آرد ذرت در صنعت بهداشت برای استفاده در این نوع دستکش بکار گرفته شد. این پودر غیرقابل تحریک و غیرقابل جذب بود.در اوایل دهه ۷۰، استفاده از این پودر در دستکش های لاتکس پزشکی آغاز شد. بنابراین این دستکش ها در دو نوع پودری و غیرپودری دسته بندی شدند.

انواع دستکش یک بار مصرف

دستکش وینیل

دستکش لاتکس

دستکش نیتریل

انتخاب بهترین نوع دستکش

برای یک انتخاب دقیق بین دستکش ها، از بین این انواع، دستکش های نیتریل می تواند بهترین گزینه میباشد. این دستکش همانند دستکش وینیل جایگزین مناسبی برای افراد دارای حساسیت به دستکش لاتکس است . همچنین از لاتکس مقاوم تر و از وینیل راحت تر و نرم تر است. طبق تحقیقات برانکارد دلایل بسیاری وجود دارد که نیتریل را بهترین دستکش از نظر درجه ی پزشکی معرفی کرده است.  از جمله می توان به موارد زیر اشاره کرد:

– تمام دستکش های نیتریل درجه پزشکی دارند. بدون لاتکس هستند. در نتیجه ضدحساسیت بوده . همچنین احتمال بروز واکنش های حساسیتی و ناراحتی های پوستی را کاهش می دهند.
– نسبت به دستکش های وینیل و لاتکس ضخامت بیشتری دارد. این امر سبب شده مقاومت آن بیشتر شود و به آسانی سوراخ یا پاره نشود.
– همچنین سد محافظتی بسیار مقاومی می باشند. در برابر مواد شیمیایی مانند حلال های چربی و روغن ها مقاومت می کنند.
– دستکش های نیتریل نسبت به دو نوع دستکش دیگر قابلیت انعطاف پذیری بیشتری دارد.خاصیت کشسانی بیشتری نیز دارد.
– طراحی نرم و قابل انعطاف آنها، پوشش مناسبی را فراهم کرده است. همچنین الگوی چسبناک آنها به مهارت و چابکی دست کمک می کند.