دستکش نیتریل:

نیتریل از پلیمر سه گانه مصنوعی است که از طریق لاستیک یکبار ولکانیزه شده (فرآیند پخت لاستیک) بدست می آید. دستکش های نیتریل نسبت به لاتکس و وینیل، مقاوم تر و استحکام بیشتری نسبت به سوراخ شدن و پارگی دارد. در مقایسه با وینیل، نیتریل ها قابلیت کشسانی بیشتر داشته و ضخیم تر است. با این وجود قدرت الاستیکه لاتکس طبیعی بهتر از هر دو نوع است. ازطرفی در ساخت دستکش های وینیل و لاتکس، از ترکیبات پروتئینی استفاده شده. این امر در ترکیبات ساخت نیتریل بکار برده نشده است. درنتیجه احتمال واکنش های پوستی به نسبت زیادی کاهش می دهد. این دستکش همانند دستکش وینیل جایگزین مناسبی برای افراد دارای حساسیت به دستکش لاتکس است. دستکش نیتریل در محیطهای آزمایشگاهی، شیمیایی و یا آشپزی مورد استفاده قرار می گیرد.

دستکش لاتکس:

لاتکس از مایع شیری رنگی که از درختی به نام درخت کائوچو یا صمغ گرفته می شود،ساخته می شود. این دستکش ها در ابتدا در سال ۱۸۸۹ میلادی مورد استفاده قرار گرفتند. در طول این مدت صنعت بهداشت و درمان شروع به استفاده از دستکش جراحی نمود.برای راحت دست کردن این دستکش ها روش هایی مانند خیس کردن یا استفاده از پودرهای گرد بکار گرفته شد. این پودرها شامل کربنات کلسیم، پودر تالک، تنوعی از محصولات نشاسته، و ترکیبی از تالک، هاگ و پودر لیکاپدیم است.

لیکاپدیم

لیکاپدیم ماده ای بود که به عنوان اولین روان کننده برای دستکش های لاتکس پزشکی استفاده شد. این ماده به مدت چهار دهه مورد استفاده قرار گرفت. قبل از آن مشخص شده بود که این ماده اثرات مضری دارد. بنابراین استفاده از آن کاهش و سپس متوقف شد. در عوض، تولیدکنندگان دستکش از پودر تالکم، که یک روان کننده غیرقابل جاذب بود، استفاده نمودند.

گرانولوما

در دهه ی ۴۰ میلادی دریافتند که این پودر نیز دارای عوارضی است. عوارض آن شامل چسبندگی و گرانولوما بودند. گرانولوما نوعی التهاب است که در بسیاری از بیماری ها به دنبال تحریک مزمن سیستم ایمنی یافت می شود. در سال ۱۹۷۴ پودری مبتنی بر آرد ذرت در صنعت بهداشت برای استفاده در این نوع دستکش بکار گرفته شد. این پودر غیرقابل تحریک و غیرقابل جذب بود.در اوایل دهه ۷۰، استفاده از این پودر در دستکش های لاتکس پزشکی آغاز شد. بنابراین این دستکش ها در دو نوع پودری و غیرپودری دسته بندی شدند.