نقد و بررسی

آنتی بیوگرام آزمایش‌هایی است که برای کشف نوع آنتی بیوتیکی انجام می‌شود که بر میکروبهای مورد نظر موثر هستند. این آزمایش‌ها به صورت روتین در آزمایشگاه‌های میکروبیولوژی انجام می‌گیرد.

اصول آنتی بیوگرام بر پایه دو اصطلاح میکروب‌شناسی است یعنی:

• Minimum Inhibitory Concentration (MIC)
• Minimum Bactericidal Concentration (MBC)
منظور از MIC، غلظتی از یک آنتی‌بیوتیک است که می‌تواند رشد باکتری را در شرایط آزمایشگاهی مهار کند؛ و منظور از MBC، حداقل غلظتی از دارو است که باکتری را از بین می‌برد.

دیسک آنتی بیوگرام در آزمایشگاه به منظور شناسایی آنتی بیوتیکی که بر میکروب های موردنظر موثر است استفاده می گردد. هر آنتی بیوتیک بر باکتری مشخصی تاثیر گذار است و بر روی سایر میکروارگانیسم ها تاثیری ندارد. دیسک های آنتی بیوگرام متنوعی امروزه بصورت آماده و صنعتی در دسترس قرار دارد که یکی از این موارد دیسک آموکسی سیلین کلاولانیک اسید ( AMC ) می باشد.

نحوه ی استفاده از دیسک های آنتی بیوگرام به این صورت است که بعد از کشت نمونه دریافتی در محیط کشت مناسب، اگر باکتری در نمونه ما باشد، رشد خواهد کرد. بعد از رشد باکتری، از آن لام تهیه کرده و رنگ آمیزی گرم انجام می‌دهیم.

اگر باکتری ایزوله ما، جز باکتری‌های پاتوژن باشد، باید تست آنتی بیوگرام را انجام دهیم. مقداری از نمونه را برداشته و در محیط کشت آنتی بیوگرام کشت می‌دهیم، سپس دیسک‌های آنتی بیوگرامی را روی محیط کشت گذاشته و جواب را بعد از 24 تا 48 ساعت بررسی کرده و نتایج را گزارش می‌کنیم.

غلظت آنتی بیوتیک مورد استفاده در دیسک و قطر هاله عدم رشد باکتری پیرامون دیسک آنتی بیوگرام مورد استفاده، در آنالیز نتایج تست آنتی بیوگرام مهم می باشد.