تست VDRL چیست؟

آزمایش (VDRL) برای ارزیابی اینکه آیا فرد سیفلیس، یک عفونت مقاربتی (STI) دارد یا خیر، طراحی شده است. سیفلیس توسط باکتری ترپونما پالیدوم ایجاد می شود. این باکتری با نفوذ به مخاط دهان یا ناحیه تناسلی عفون ایجاد می کند.

تست VDRL یکی از تست‌های غیرترپونمال برای تشخیص سیفلیس است. تست‌های غیرترپونمال مختص سیفلیس نیستند و می‌توانند نتایج مثبت کاذب داشته باشند.

پزشکان نمی توانند عفونت سیفلیس را تنها بر اساس نتایج مثبت VDRL تشخیص دهند. آنها باید عفونت را با آزمایش ترپونمال که مخصوص سیفلیس است تأیید کنند.

پارس پیوند، مشاور شما در تامین مواد مصرفی آزمایشگاه

برای خرید کیت  VDRLدر فستیوال فروش پارس پیوند با مشاوران ما در تماس باشید.

راه های تماس با ما:

• شماره تلفن شرکت:021-40660490-5
• داخلی: 1053، 1055، 1056، 1058
• شماره های واتساپ: 09101701080, 09103146893, 09103147287, 09036641890

دایرکت اینستاگرام: @parspeyvand

پزشک ممکن است آزمایش VDRL را بر روی خون یا مایع مغزی نخاعی (CSF) انجام دهد.

آزمایش VDRL روی CSF معمولاً در صورتی انجام می‌شود که پزشک مشکوک باشد که سیفلیس در مرحله پیشرفته‌تری است که می‌تواند بر مغز و سیستم عصبی مرکزی تأثیر بگذارد. این نوع سیفلیس، نوروسیفلیس نامیده می شود. برای این آزمایش، پزشک مایع مغزی نخاعی را از طریق روشی به نام پونکسیون کمری، جمع‌آوری می‌کند.

تست VDRL باکتری هایی که باعث سیفلیس می شوند را شناسایی نمی کند بلکه آنتی‌بادی‌هایی را بدن که در پاسخ به آنتی‌ژن‌های تولید شده توسط سلول‌های آسیب دیده توسط باکتری تولید شده اند، را شناسایی می‌کند. آنتی بادی ها نوعی پروتئین هستند که توسط سیستم ایمنی بدن برای مبارزه با مهاجمانی مانند باکتری ها یا سموم تولید می شود. آزمایش این آنتی بادی ها می تواند به پزشک اطلاع دهد که آیا فرد سیفلیس دارد یا خیر.

 از آنجایی این آزمایش آنتی‌بادی‌های تولید شده در نتیجه عفونت سیفلیس را شناسایی می‌کند، آزمایش VDRL می‌تواند بدون توجه به اینکه آیا  فرد در حال حاضر علائمی دارد یا خیر، استفاده می‌شود.

بیماری سیفلیس چگونه ایجاد می شود؟

همانطور که پیشتر اشاره شد باکتری ترپونما پالیدوم (T. pallidum) باعث عفونت سیفلیس می شود.

هنگامی که T.pallidum وارد بدن می شود، سیستم ایمنی آنتی بادی هایی تولید می کند که پروتئین هایی هستند که باکتری های مهاجم را از بین می برند.

تست VDRL به باکتری T.pallidum واکنش نشان نمی دهد. در عوض، آزمایش تعداد آنتی‌بادی‌های موجود در خون یا CSF را اندازه‌گیری می‌کند.

پزشکان نمونه‌ای از خون یا مایع نخاعی را جمع‌آوری می‌کنند و آن را به آزمایشگاه می‌فرستند تا تکنسین آن را برای وجود آنتی‌بادی آزمایش کند.

آزمایش VDLR روی خون شامل افزودن محلول الکلی بی رنگ متشکل از کاردیولیپین گوشت گاو، لسیتین و کلسترول به نمونه خون است.

آزمایش CSF شامل افزودن مخلوطی از لیپیدها به نام reagin است. اگر توده ای رخ دهد، نشان دهنده یک واکنش مثبت و در نتیجه وجود سیفلیس است.

چرا پزشکان آزمایش VDRL را درخواست می دهند؟

اگر احتمال ابتلا به سیفلیس وجود داشته باشد، پزشک به احتمال زیاد آزمایش VDRL را تجویز خواهد کرد. علائم اولیه ای که ممکن است پزشک را وادار به تجویز این آزمایش کند عبارتند از:

• یک زخم کوچک و بدون درد
• تورم در غدد لنفاوی نزدیک زخم
• بثورات پوستی که خارش ندارد

در موارد دیگر، پزشک ممکن است برای سیفلیس غربالگری انجام دهد، حتی اگر هیچ علامت یا دلیلی برای فکر کردن به این بیماری نداشته باشد. به عنوان مثال، اگر باردار هستید، پزشک شما را برای سیفلیس  به عنوان بخشی از مراقبت های معمول شما غربالگری می کند. این یک روش استاندارد است و به این معنا نیست که پزشک فکر می‌کند شما سیفلیس دارید.

همچنین اگر برای یک بیماری مقاربتی دیگر مانند سوزاک تحت درمان هستید، اگر به اچ آی وی آلوده شده اید، یا اگر درگیر فعالیت جنسی پرخطر هستید، ممکن است پزشک شما را برای سیفلیس آزمایش کند. اگر قبلاً برای سیفلیس تحت درمان قرار گرفته اید، CDC  آزمایشات بعدی را توصیه می کند تا مطمئن شوید که درمان مؤثر بوده و عفونت درمان شده است.

آزمایش VDRL نیازی به ناشتا بودن یا قطع مصرف هیچ دارویی ندارد. اگر پزشک مشکوک باشد که عفونت سیفلیس به مغز شما سرایت کرده است، پزشک ممکن است علاوه بر خون، مایع نخاعی شما را نیز آزمایش کند.

نتایج آزمایش VDRL چگونه تفسیر می شود؟

اگر آزمایش برای آنتی بادی های سیفلیس منفی باشد، نتیجه نشان می دهد که فرد سیفلیس ندارد.

اگر آزمایش برای آنتی بادی های سیفلیس مثبت شد، فرد احتمالاً (اما نه قطعا) سیفلیس دارد. اگر این اتفاق بیفتد، پزشک برای تایید نتایج آزمایش خاص تری را تجویز می کند. برای تایید مثبت بودن تست اغلب از تست ترپونمال استفاده می شود. تست های ترپونما بررسی می کنند که آیا سیستم ایمنی آنتی بادی های خاصی را در پاسخ مستقیم به ترپونما پالیدوم ایجاد کننده سیفلیس تولید کرده است یا خیر.

بیماری سیفلیس چه علائمی ایجاد می کند؟

علائم سیفلیس بسته به مرحله بیماری متفاوت است.

مرحله اولیه:

یک شانکر در مرحله اولیه سیفلیس ظاهر می شود. جایی که عفونت وارد بدن فرد شده است ظاهر می شود.

اگر فردی در مرحله اولیه تحت درمان قرار نگیرد، سیفلیس به مرحله ثانویه تبدیل می شود.

مرحله ثانویه:

این مرحله زمانی است که بثورات و ضایعات پوستی ظاهر می شوند. آنها ممکن است در واژن، مقعد یا دهان ایجاد شوند.

بثورات معمولاً خارش ندارند.

همچنین ممکن است فرد دچار تب، درد عضلانی، تورم غدد لنفاوی، گلودرد و ریزش مو شود.

سیفلیس نهفته، پنهان یا تاخیری (Latent) :

سیفلیس تاخیری یا به اصطلاح دیگر سیفلیس  بدون علامت ( Asymptomatic) مرحله‌ای از این بیماری است که طبق آزمایشات سرولوژی بیمار مبتلا به ترپونما پالیدوم می‌باشد، اما هیچ علائم و نشانه ای از بروز عفونت ندارد. تشخیص عفونت در این مرحله فقط با آزمایشات غربالگری سرولوژی امکان پذیر است.

زنان باردار مبتلا به سیفلیس نهفته اگر تست تشخیص سیفلیس ندهند ممکن است این بیماری را به کودک خود منتقل کنند و کودک مبتلا به عفونت مادرزادی شود و یا حتی در مواردی این عفونت می تواند سبب مرگ جنین قبل از تولد شود

سیفلیس مرحله آخر (Late stage)، سیفلیس  سوم یا سیفلیس  ثالثیه (Tertiary):

در صورت عدم درمان، سیفلیس می‌تواند به طور آهسته موجب یک واکنش التهابی در هر عضوی از بدن شود. در این مرحله از سیفلیس آسیب های جدی به قلب، مغز، پوست و ارگان های دیگر بدن وارد می شود. تقریبا 25 تا 30 درصد از بیماران درمان نشده مرحله تاخیری وارد مرحله سیفلیس ثالثیه با آسیب به اعصاب و دیگر اندام‌های بدن می‌شوند.

این مرحله می تواند کشنده باشد و معمولا بین 10 تا 30 سال پس از عفونت اولیه رخ می دهد و می تواند مغز، چشم، قلب، رگ های خونی، مفاصل و استخوان ها را تحت تاثیر قرار دهد.

بسته به اینکه سیفلیس کدام اندام را تحت تأثیر قرار می دهد، علائم ممکن است متفاوت باشد.

نوروسیفلیس و سیفلیس چشمی:

این نوع سیفلیس می تواند در هر مرحله از عفونت رخ دهد. سیفلیس چشمی بر چشم ها تأثیر می گذارد و نوروسیفلیس بر مغز و سیستم عصبی تأثیر می گذارد.

علائم شامل سردرد، فلج، زوال عقل، مشکل در هماهنگی عضلات و تغییر در رفتار است.

سیفلیس مادرزادی:

در زنان باردار مبتلا به سیفلیس، باکتری تروپونما پالیدوم می‌تواند در هر زمانی از بارداری از جفت عبور کند. ریسک انتقال عفونت به جنین در زنان باردار در مراحل اولیه و ثانویه سیفلیس بیشتر بوده و در مراحل انتهایی بیماری کمتر می‌باشد.

انتقال سیفلیس در طی بارداری از طریق جفت صورت می‌گیرد، می‌تواند منجر به نارس شدن جنین، سیفلیس  مادرزادی و یا نتایج مرگبار دیگری شود.