نقد و بررسی

هلیکوباکتر ارگانیسم هایی میله ای شکل گرم منفی ، مارپیچی، خمیده یا دوکی شکل هستند، که از مجاری گوارشی و کبدی- صفراوی بسیاری از پستانداران از جمله انسان جدا شده اند. هلیکوباکترهای مختلف به دو گروه طبقه بندی می شوند ، گونه هایی که در معده )هلیکوباکترهای معده ای( قرار دارند و گونه هایی که در روده ها )هلیکوباکترهای روده ای –کبدی(سکنی می گزینند. انسان مخزن اولیۀ هلیکوباکتر پیلوری محسوب شده و این ارگانیسم در انسان با التهاب معده(گاستریت)، زخم معده و اثنی عشر، آدنوکارسینومای معده و تومورهای لنفاوی مربوطه به مخاطات(MALT) ارتباط دارد.

بعد از ورود ارگانیسم به بدن و متعاقب دوره کوتاه، عفونت حاد که با علائمی نظیر تهوع، درد و استفراغ و تب مشخص می شود، ارگانیسم در دستگاه گوارش ساکن شده و این سکونت ممکن است، سالها ، دهه ها و حتی تا پایان عمر به طول بیانجامد. در غیاب زخم های القایی ناشی از داروهایی همچون ترکیبات ضدالتهابی غیراستروئیدی،90درصد مبتلایان به زخم اثنی عشر عفونت هلیکوباکتر پیلوری دارند. در پنجاه تا هشتاد درصد زخم های خوش خیم معده ، هلیکوباکتر پیلوری حضور دارد. لانه گزینی طولانی مدت هلیکوباکتر که با گاستریت مزمن و دگربافتی(متاپلازی) و گاستریت آتروفیک همراه باشد، عامل مستعدکننده شناخته شده آدنوکارسینومای معده به شمار می رود.

سنجش IgG اختصاصی علیه هلیکوباکتر پیلوری جهت تأیید تماس با ارگانیسم، چه با اهداف همه گیر شناسی و چه برای ارزیابی بیماران علامت دار سودمند است. IgM طی مرحله گذرای حاد در سرم پدیدار و سریعاً نیز ناپدید می گردد و ارزش تشخیصی ناچیزی دارد. IgA که وظیفه محافظت از غشای مخاطی را در سرتاسر بدن برعهده دارد، اولین آنتی بادی است که درچرخه عفونت پدیدار می گردد. در خصوص سنجش IgA یافته های تأیید کننده زیادی در دسترس نیست و هم IgG و هم IgA اختصاصی در سرم افراد بهبودیافته تا مدتها پایدار هستند. در هر صورت تفسیر نتایج آنتی بادی اختصاصی علیه هلیکوباکتر پیلوری هم از کلاس IgG و هم از کلاس IgA بایستی با نگاه به علائم بالینی صورت گیرد و تیترهای بالای آن در صورت وجود علائم بالینی می تواند نشانی از عفونت فعال باشد.