محیط کشت مالونات

نقد و بررسی

محیط کشت مالونات، شامل مالونات سدیم (منبع کربن)، مقدار کمی گلوکز و عصاره مخمر (مواد مغذی)، انواع نمک ها، برم تیمول بلو (معرف pH) و یک سیستم بافر است. این محیط اولین بار توسط اوینگ و همکاران ابداع شد. ارگانیسم هایی که توانایی استفاده از مالونات به عنوان منبع کربن را دارند رنگ آبی نیلی تولید می کنند.

این باکتری ها درصورت توانایی استفاده از مالونات به عنوان منبع کربن، می توانند از سولفات آمونیم نیز به عنوان منبع نیتروژن خود استفاده نمایند. حاصل مصرف این دو ماده، تولید محصولات قلیایی است که منجر به افزایش pH و تغییر رنگ محیط به آبی میشود. ارگانیسم هایی که قادر به استفاده از مالونات نیستند، معمولاً رشد نمی کنند و محیط سبز باقی می ماند.

با محیط مالونات می توان AerobacterEnterobacter را از اشریشیا تشخیص داد. عصاره ی مخمر ، منبع ویتامین ها و مقدار نسبتاً کمی دکستروز ، حداقل منبع کربن را برای تحریک رشد این باکتری ها فراهم میکنند. 
نمونه ی مناسب برای ین محیط باید از کلنی های کشت داده شده روی محیط های TSI ، KIA یا Broth به محیط مالونات براث تلقیح شود. مایع تلقیح باید شفاف و رقیق باشد. محیط کشت را در دمای C ° ۳۵ انکوبه نموده و آن را بعد از ۲۴-۱۸ ساعت و سپس بعد از ۴۸ ساعت از نظر تولید رنگ آبی بررسی کنید. هر مقداری از رنگ آبی را مثبت تلقی نمایید. تولید رنگ زرد نشانه ی واکنش منفی است و احتمالاً ناشی از تخمیر مقدار کم گلوکز در محیط می باشد.

تفسیر نتیجه:

متوسط :از سبز به آبی
مثبت: آبی
منفی: سبز