نقد و بررسی

کاربرد کیت پروتئین ادرار – مایع نخاعی دستگاهی

اندازه گیری پروتئین ادرار:

• برای ارزیابی اختلالات کلیوی مانند سندرم نفروتیک، پروتئینوری، دیابت، بیماری های خود ایمنی، آمیلوئیدوز، گلومرونفریت و دریافت کنندگان پیوند کلیه.
• ارزیابی هایپوپروتئینمی
• پروتوینوری توبولی مانند بیماری های ویلسون و سندرم فانکونی
• پروتئینوری فعالیتی یا وضعیتی

اندازه گیری پروتئین CSF:

• برای ارزیابی نفوذ پذیری سد خونی مغزی و افزایش تولید ایمونوگلوبولین های داخل کیسه تکال به کار می رود.
• ارزیابی افزایش ایمونوگلوبین های داخل تکال که در بیماری MS و دیگر بیماری ها دیده میشود.

ادرار افراد سالم پروتئین قابل توجهی ندارد. در اختلالات کلیوی، یا در صورتی که مقادیر زیادی از یک پروتئین خاص در جریان خون وجود داشته باشد، ممکن است پروتئین از طریق ادرار دفع شود.

بیشتر پروتئین موجود در CSF به طریق پینوسیتوز پروتئین های پلاسمایی با عبور از سد خونی مغزی تامین می شود. بدلیل وجود فرآیند انتقالی برای پروتئین ها، تنها پروتئین های دارای وزن مولکولی پایین در CSF وجود دارند افزایش فشار درون جمجمه، جراحات و خونریزی های مغزی و مننژیت باعث افزایش سطح پروتئین در مایع مغزی نخاعی می شود. غلظت طبیعی پروتئین در مایع نخاعی 15 تا 25 میلی گرم در دسی لیتر است. 

نمونه ی مورد نیاز:

• ادرار 24 ساعته در ظرف مخصوص طبق دستور العمل آزمایشگاه
• ادرار رندم (بهتر است ادرار صبحگاهی باشد.)
• نمونه CSF

روش انجام آزمایش با کیت پروتئین ادرار – مایع نخاعی:
(Pyrogyllol red)

در روش دستگاهی ادرار پس از سانتریفیوژ بدون رقت دادن در دستگاه اتو آنالایزر قرار داده میشود.

در کیت پروتئین ادرار – مایع نخاعی، پیروگیلول (Pyrogyllol) قرمز رنگ در محیط اسیدی با پروتئین واکنش می دهد و کمپلکس رنگی تشکیل میشود که در طول موج مناسب قابل اندازه گیری است.

بررسی کیفی پروتئین ادرار با استفاده از نوار معرف ادراری و روش سولفوسالیسیلیک اسید انجام میشود.

برای محاسبه ی پروتئین در ادرار 24 ساعته، عدد دستگاه در حجم ادرار 24 ساعته ضرب و سپس عدد حاصل تقسیم بر 100 می شود. عدد بدست آمده بر حسب mg/24hr ثبت می گردد.