نقد و بررسی

کاربرد کیت پروتئین ادرار – مایع نخاعی دستی

اندازه گیری پروتئین ادرار:

• برای ارزیابی اختلالات کلیوی مانند سندرم نفروتیک، پروتئینوری، دیابت، بیماری های خود ایمنی، آمیلوئیدوز، گلومرونفریت و دریافت کنندگان پیوند کلیه.
• ارزیابی هایپوپروتئینمی
• پروتوینوری توبولی مانند بیماری های ویلسون و سندرم فانکونی
• پروتئینوری فعالیتی یا وضعیتی

اندازه گیری پروتئین CSF:

• برای ارزیابی نفوذ پذیری سد خونی مغزی و افزایش تولید ایمونوگلوبولین های داخل کیسه تکال به کار می رود.
• ارزیابی افزایش ایمونوگلوبین های داخل تکال که در بیماری MS و دیگر بیماری ها دیده میشود.

ادرار افراد سالم پروتئین قابل توجهی ندارد. در اختلالات کلیوی، یا در صورتی که مقادیر زیادی از یک پروتئین خاص در جریان خون وجود داشته باشد، ممکن است پروتئین از طریق ادرار دفع شود.

بیشتر پروتئین موجود در CSF به طریق پینوسیتوز پروتئین های پلاسمایی با عبور از سد خونی مغزی تامین می شود. بدلیل وجود فرآیند انتقالی برای پروتئین ها، تنها پروتئین های دارای وزن مولکولی پایین در CSF وجود دارند افزایش فشار درون جمجمه، جراحات و خونریزی های مغزی و مننژیت باعث افزایش سطح پروتئین در مایع مغزی نخاعی می شود. غلظت طبیعی پروتئین در مایع نخاعی 15 تا 25 میلی گرم در دسی لیتر است. 

نمونه ی مورد نیاز:

• ادرار 24 ساعته در ظرف مخصوص طبق دستور العمل آزمایشگاه
• ادرار رندم (بهتر است ادرار صبحگاهی باشد.)
• نمونه CSF

روش انجام آزمایش با کیت پروتئین ادرار – مایع نخاعی:

در کیت پروتئین ادرار – مایع نخاعی دستی، پروتئین ها با “پیروگالول–رد” در حضور مولیبدات و شرایط اسیدی کمپلکس آبی– ارغوانی ایجاد میکنند که در طول موج 026-875 نانومتر قابل اندازه گیری بوده و شدت رنگ حاصل متناسب با مقدار پروتئین موجود در نمونه است.

روش: معرف را با نسبت معین با نمونه و کالیبراتور مخلوط کنید سپس مدت 16 دقیقه در دمای مورد نظر قرار دهید.  جذب کالیبراتور و نمونه را مقابل بالنک معرف در طول موج 066-875 نانومتر اندازه گیری نمایید. پایداری رنگ 36 دقیقه میباشد.

محاسبه:
Protein (mg/dl) = A Sample/A Calibrator × Cal. Conc

بررسی کیفی پروتئین ادرار با استفاده از نوار معرف ادراری و روش سولفوسالیسیلیک اسید انجام میشود.