ایمونوفلورسانس
ایمونوفلورسانس روشی برای جستجوی یک آنتی ژن یا یک آنتی بادی و تعیین موقعیت آن ها در یک برش بافتی یا سلول است. این روش برای جستجوی آنتی بادی ها و اتو آنتی بادی ها در برابر عوامل عفونی، آنتی ژن های سلولی و بافتی استفاده می گردد.
در این روش ها از ماده ی فلورسنت یا فلوروکروم به عنوان نشانگر استفاده می شود که توانایی جذب نور با طول موج پایین تر و ساطع نمودن نوری با طول موج بالاتر دارند. رایج ترین فلوروکروم ها فلورسئین ایزوسیانات، رودامین، قرمز تگزاس هستند که به ترتیب نور هایفلورسانس سبز، نارنجی و قرمز دارند.
ایمونوفلورسانس به دو روش زیر است که بر پایه اتصال اختصاصی آنتی – آنتی بادی استوار است:
- مستقیم: تنها از یک آنتی بادی که به مواد فلورسنت متصل شده است.
- غیر مستقیم: از دو آنتی بادی استفاده می شود که آنتی بادی ثانویه به مواد فلورسنت اتصال یافته.
کاربرد های ایمونوفلورسانس
- ردیابی آنتی ژن های مختلف در نمونه های بافتی و سلول های تازه فریز شده یا فیکس شده
- شناسایی آنتی بادی های اختصاصی علیه عوامل عفونی در نمونه های سرمی.
- تشخیص و ردیابی طیف وسیعی از اتو آنتی بادی ها.
ویژگی های ایمونوفلورسانس
- به طور رایج برای اختلالات بافت همبند مورد استفاده می گیرد.
- این روش حساسیت و اختصاصیت بالایی داشته و انجام آن آسان و ارزان قیمت می باشد.
- حضور آنتی بادی ضد هسته در خون بیمار شناسایی می شود.
- در این آزمایش آنتی بادی سرم بیمار به سلول های حاوی آنتی ژن های خودی متصل شده و باعث ایجاد فلورسانس متمایزی می شود که هر یک از این الگوها با بیماری خود ایمن معینی در ارتباط می باشد.
.
